اثرات دو نوع ریکاوری‌ فعال با و بدون کراتین بر شاخص های التهابی و عملکرد بدنی زنان جوان متعاقب وهله های شنای بیشینه

زمینه و هدف: هدف از این تحقیق بررسی اثرات ریکاوری‌ فعال داخل و خارج آب با و بدون مصرف کراتین منوهیدرات بر برخی شاخص های التهابی و عملکرد بدنی پس از شش وهله شنای تناوبی بیشینه در زنان جوان بود. روش ‌بررسی: در یک پژوهش نیمه تجربی 16 شناگر سالم غیرنخبه به طور تصادفی به دو گروه ریکاوری‌ فعال داخل و خارج تقسیم شدند و شش وهله شنای سرعتی 50 متر را با فاصله استراحتی 120 ثانیه‌ای به‌صورت فعال در داخل و خارج آب اجرا کردند. آزمودنی ها، چهار بار در روز به مدت شش روز مکمل گیری شدند. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از آنالیز واریانس دو طرفه و آزمون بونفرونی همچنین، آزمون t مستقل  در سطح  05/0P< انجام شد.  یافته­ها:. نتایج نشان داد بین اثر ریکاوری داخل آب یا خارج آب بر میزان  IL-6(110/0P=) و VCAM1(622/0P=) متعاقب اجرای وهله­های مکرر شنای تناوبی بیشینه تفاوت معنی­داری مشاهده نشد. با وجود این، سطوح IL-6 (042/0P=) و VCAM1 (012/0P=) تفاوت معنی­داری در درون گروه­ها پس از مکمل­گیری کراتین نشان داد. در گروه ریکاوری داخل آب تغییرات درصد کاهش سرعت بعنوان شاخص خستگی پس از دوره مکمل­گیری کراتین نسبت به قبل از دوره مکمل­گیری تفاوت معنی‌داری داشت (01/0˂p). در گروه ریکاوری خارج آب پس از دوره مکمل­گیری کراتین نسبت به قبل از دوره مکمل­گیری به لحاظ آماری تغییری معنی‌داری ایجاد نشد (155/0p=).  نتیجه گیری: ریکاوری بویژه از نوع داخل آب پس از مکمل­گیری کوتاه مدت کراتین موجب تعدیل التهاب سیستمیک و بهبود عملکرد بدنی متعاقب فعالیت های تناوبی شدید می گردد. کلمات کلیدی: التهاب عروقی، مولکول‌های چسبان عروقی، مکمل کراتین، ریکاوری فعال، عملکرد بدنی، شنای تناوبی وصول مقاله:29/1/95 اصلاحیه نهایی:18/2/95 پذیرش:19/2/95